hafız olmak

acayip zor.

kuzenimin 12 yaşında başardığı mühim olay.sonra yurtdışına gidip kendini bozdu o ayrı konu.

bugün benden bir büyük abimin büyük oğlu oldu. 12 hafız adayı sıraya dizilip, yetkililer önünde söylenen surelerden başlayıp okuyorlar. çok meşakkatli bir iş gibi gözüktü. ayrıca hafızlar direkt cennete gider derler de bir insan kötü bir insansa şahsi fikrim cennete nah gider. (bkz: hafız) (bkz: hafızlık)

allah herkese nasip.etsin çok güzel bişi

aklıma hep; eskiden kuran kursunda gördüğüm, ayrı bir odada çalışan, kısa boylu başları takkeli çocuklar gelir. önlerindeki rahlenin dibine çöküp sallana sallana o ince sesleriyle kuran okurlardı. çok hoşuma gidiyor, çok güzel ve zor bir iş o yaşlarda hafız olabilmek.

biraz deli olmak gözü karartmak lazım. yoksa 600 sayfa arapça bir kitap ezberlemek her yiğidin harcı değil. tabi iş hafız olmakla bitmez. zira kelime manası korumak, muhafaza etmektir. ezberlediğini korumak, anlamak, gereklerini yerine getirmek lazım. velhasıl kelam hafız olmak değil mevzu "hz. allah katında hakiki bir hafız olmak" zira ezberi herkes yapar. ama ezberlediğini anlamak zor iştir.

bir tanıdığıma bir buçuk yıl süren kuran-ı kerim'i ezberleme maratonunu bitirdiği gün neler hissettiğini sormuştum. "çok zorlandığım, olmuyor yapamıyorum diye umutsuzluğa kapılıp bırakmayı düşündüğüm, ders çalışamayıp saatlerce ağladığım zamanlar oldu. ama her şeye rağmen bitirince yaşadığım mutluluk ve hazzı tekrar yaşayabilmek için tekrar hafızlık yapmaya değer." demişti. boşa dememişler "zafere giden yolda çekilen çile kutsaldır." diye. ve osmanlı "abdestsiz dokunmamak" gibi bir inceliği boşa yapmamış bu insanlara. edit: osmanlı devrinde hafızlara olan saygı ve hürmetten kuran-ı kerim'e olduğu gibi abdestsiz dokunulmazmış.

bizim semtte herkes hafız